De moeilijkste tekeningen zijn de tekeningen waarin weinig gebeurt. Waarin in alle rust wat moet worden gebabbeld. Geen grote gebaren, geen rondvliegende lichaamsdelen om je als tekenaar heerlijk achter te verschuilen.
Geloof me, blogvriend, normaal geproportioneerde mensen die er een beetje geloofwaardig bij zitten en wat praten, dat kan nog een hele tekentechnische opgave zijn! Vooruit, misschien kan een opgeheven handje ("neenee, geen koffie meer") of een nonchalante pose tegen de schoorsteen (standbeen, speelbeen) nog net, maar m'n grootste zorg in dit soort platen is vaak ervoor te zorgen dat niemand in het decor"zweeft" of raar diep in z'n stoel zakt.
Helemaal doodstil krijg deze tekenaar het trouwens nooit, hoor. Een scheef schoudertje, een iets gedraaide wervelkolom. In de meeste van mijn platen sluipt altijd wel een beetje "spanning".
Die "praatplaten" zijn trouwens wel fijne momenten in het verhaal om wat extra informatie over de lezer uit te storten. Zoals gezegd, behalve het "nivo 1" avonturenverhaal, zou de Rhonda-trilogie immers ook best een beetje "VANO"-maatschappij-zorg kunnen gaan doorlekken! Haha!
Net trouwens wat
artikeltjes gelezen over
Thomas Piketty's baanbrekende boek over de zorgwekkend toenemende vermogensongelijkheid in de wereld: “Capital in the Twenty-first Century”.
Een grondig uitgewerkt wetenschappelijk werkstuk met de onvermijdelijke conclusie dat de superrijken onze democratie uiteindelijk zullen verwoesten. Moet eigenlijk iedereen lezen, dat boek.
Even denken! Kan ik dát er nou niet op een of andere manier infietsen?
No comments:
Post a Comment