Ik denk dat ik altijd het meest gefacineerd was door het ritme, de abstractie ervan. Silhouetjes en negatiefjes. Meer een "patroon" eigenlijk dan een voorstelling.
Een beetje misschien, alsof het een soort gordijntje was. Een dicht gordijn voor de voorstelling. Schutblad nostalgie . . .
Ouderwets? Kan me niks schelen! Het verhaal speelt immers toch begin jaren zestig, dus misschien past het wel.
Bij het vorige deel liep er iets mis, maar als ik Frank's foto's op
de BE blog mag geloven (ik heb het boek nou nog steeds niet in handen gehad) heeft de nieuwe Rhonda nu wel een bedrukt schutblad!!! Ik heb er een bestaande serie tekeningen voor gebruikt en ze in negatief op zo'n grauwblauwe achtergrond gezet. . .
Ah! Schutbladen! Het maakt een album zo AF! De mooiste vond ik altijd die van Dupuis. Hoewel die van Casterman er absoluut ook mochten wezen, hoor.
No comments:
Post a Comment