Drie dagen aan een oranje tafelkleedje aan de "Quai des Bulles"

Salon BD, st. Malo, Quai des Bulles. Uiterst fors, maar tegelijk toch ook zeer pittoresk stripfestival aan de wonderschone Bretonse kust. Strand en de oude stad er namelijk prachtig meteen naast gelegen, naast deze soort feesthallen. De organisatie schept op met vijftigduizend bezoekers, maar volgens onze kenners waren het er er eerder dertigduizend. Ook niet slecht, hoor. Stripkenners en dagjesmensen dwars door elkaar. 

Daar, aan dat tafeltje links zat drie dagen lang deze signerende auteur, temidden van de internationale collega's. Let op de kekke Rhonda-posters links en de bijpassende boeken in de kast. Echt waar, dat stukje oranje kleedje, met bijpassend zwart klapsstoeltje, was drie dagen lang mijn huisje.

 

Hier de, in verhouding tot sommige stands, extreem bescheiden BD Must-stand vlak vóór en vlak ná opening van de deuren.

Ik ben altijd een beetje beduusd als ik terug ben van zo'n Franse beurs, bloglezer. Ik begin te ontdekken dat zo'n Franse beurs in de kern  misschien toch anders is dan een Nederlandse beurs.  De omvang en aantal van de stands,  het artistieke nivo van de makers, de bezoekersaantallen, het Franse gigantisme, dat is natuurlijk het oppervlak. Dat zie je meteen.
Nee, het verschil gaat volgens mij dieper. In het restaurant ligt wit damast op de tafeltjes en is er gedekt met wijnglazen. Geen springkussens, geen schmink, geen cosplayers, en toch zijn er i-di-oot veel kinderen op Franse beurzen. Als je naar de WC gaat, breekt je je nek over die kleine aapjes, die overal op de grond, heel ernstg, alvast in hun nieuwe boekjes zitten te lezen. Maar ook overal adolecenten op zo'n festival, hoor. En vrouwen. 

Bloglezer, een Franse stripbeurs heeft  helemaal niks te maken met "entertainment", biedt geen enkele "experience", en heeft eigenlijk helemaal niks lolligs.  Die ernst en de professionaliteit van "le monde BD" daar in het Franse, dat is niet om te lachen. Hier gaat het om kunst en om geld. Hier gaat het ergens om.

Als "monsieur Vanó" met z'n heldin "Rhondá" dus ook maar gewoon, heel ernstig, net als al die Franse tekenaars, drie lange dagen "dedicase poppetjes" gaan zitten tekenen in m'n nieuwe Franstalige uitgave.

En tot m'n grote vreugde werd m'n boek ook gewoon verkocht aan deze beruchte, chauvinistische, Franse BD affectionados! Er waren mensen speciaal voor dit nieuwe deel gekomen. Veel tekenen, veel glimlachen en telkens zo goed mogelijk in mijn beroerde Frans terugbrabbelen, dus maar.
Binnenkort  Franse conversatieles gaan nemen?

foto's Francois Liénard