Gestopt met Rhonda . . .

Jeeez. Ik schrik er zelf van als ik het zo opschrijf. En het is niet eens een grap. M’n stapel Rhonda-pagina’s ligt niet meer op de tekentafel. Het spul ligt op de kast hiernaast. Maar geen al te grote zorg. Gelukkig gaat het maar om een tijdelijke onderbreking, blogvriend. 

Je weet het. "Striptekenen op niveau in dit land is nou eenmaal een hobby . . .(mopperdemopper)" 

Even dus een paar weekjes wat illustratie-klusjes aangepakt. 

Helemaal niet eens vervelend werk, hoor. Aardige mensen, grappige opdrachten. Maarja, "alles Rhonda"  wel gelijk een tijd stil. Wieweet. Tussendoor, als ze druk zijn met redigeren, misschien af en toe een dagje Rhonda?

Excuus dus. En geduldverzoek. Ons megaproject gaat allemaal (nog) een klein beetje langer duren. Dit is Nederland. Geen stripklimaat, hè. Onze Rhonda wordt  een "Slow Comic" in de meest letterlijke zin. 

Rhonda en RIK RINGERS???

Even tussendoor. Commission (speciale tekening op bestelling) gedaan voor een erg aardige fan, die ook erg fan van Rik Ringers is.
Rik Ringers moest erop, en Arie Roos, maar ook Rhonda als Ursula Andress en Italiaans ijs en misschien dan wat dierbare Rik Ringers albums erbij EN dat allemaal aan de baai van het pittoreske Italiaans Ischia. Ennnn of het misschien dan een beetje een spannend verhaaltje kon lijken.

Niet bestemd voor publicatie, kun je met commissions je characters een beetje voor je karretje spannen. Ze es gek laten doen. Dit zien de andere striplezers toch nooit. En ik ben dol op Rik Ringers. Tibet is/was een ge-wel-di-ge tekenaar. Leuk klusje.

Occupy comic-street!

Over de hele planeet verheffen vandaag allerlei zonderlingen hun stem tegen de banken, beursspeculanten en de ontsporingen van het kapitalisme in het algemeen. Tegen onze politici, die, voor zover ik kan zien, schijnen te wonen in de broekzakken van het bedrijfsleven. Over consumentisme als levensvervulling en hoe normaal het in onze wereld wordt gevonden om goedgelovigen, zwakken en sukkels te misbruiken. Vind ik allemaal wel errug mooi, hoor. Dat doet deze oude hippie wel wat. Misschien moet ik eigenlijk ook maar gewoon even naar Amsterdam vanmiddag.

Maarrrr misschien is het ook goed als ik, net als iedereen misschien zou moeten, heel voorzichtig en op m’n eigen wijze, van dat alles iets probeer te vertalen naar mijn eigen wereld. De zonderlinge, Nederlandse stripwereld. Waar ook wel een en ander mis is. Met het hardop denken op deze blog ofzo. Met filosoferen hoe het wellicht anders kan. Met al m’n halve tekentafel-ideeën, tussen het werk door. Waar was ik? Oja! Eppo!

Deze week weer met de Eppo redactie contact gehad. Er komt dus rond de kerst die extra Eppo. En ik heb het beloofd. Ik heb Eppo deze week beloofd dat ik daarin twee bladzijden zal gaan vullen. Met een exclusieve “Help me Rhonda” teaser! En die teaser zal eindigen met een tekstblokje met zoiets als: “. . . .Help me, Rhonda. Volgend jaar in de Eppo!” 

Verder ben ik nog niet, hoor. Geen contract, geen deadlines, geen albumafspraken. Maar er is  . . . een stap gezet. Nu kan ik niet meer terug.

De zakelijke kant

Mooi moment. Wauw. Voor het eerst heb ik ‘m nu horen spreken, onze piepkleine “Rhonda strip internet community”. Het werkt dus echt. Gooi ik zomaar wat halve overwegingen in de lucht, krijg ik uitgebreid allemaal verstandige punten terug. Hoewel natuurlijk geen “meeste stemmen gelden” enzo , heeft het wel iets hartverwarmends, hoor. Vanuit de relatieve eenzaamheid van de tekentafel, opeens een paar mensen die gratis met je meedenken. Blogvriend, heel veel dank voor alle reacties op m’n vorige posting.

Een ding pik ik er even uit: Heb ik moeite met de zakelijke kant van het stripvak?

Scherpe  vraag. Eerlijk antwoord? Absoluut heb ik daar moeite mee! Met de rotte kant ervan.

Ik heb het hier eerder over gehad. Er zijn veel dingen in dit vak die ik slecht begrijp. Moet ik effe mopperen, hoor. Vergeef me. Voorpublicatieprijzen zijn inderdaad volstrekt d e b i e l. En neem een stripboek. Ik teken de voorkant, de achterkant, titelpagina, het heeeeeeeele binnenwerk, ik zet de letters erin, ik doe/betaal de inkleuring! Op een of andere manier is het in de stripwereld dan zo geregeld dat dan toch 94% van de verkoopprijs van zo’n stripalbum naar andere, heel “belangrijke” en “onmisbare” andere mensen schijnt te moeten. Gebruikelijk percentage, hoor. Geldt voor iedereen. Okee. Ik begrijp dat een eventuele scenarist z’n deel moet, en de drukker, en de distributie, en de winkelier en de uitgever. Maar 94% royalties inleveren???  Hoeveel boeken moet je gvd dan wel niet verkopen, voor je iets verdient? En dan begin ik maar niet over onbetaalde signeersessies en aaaaaaltijd moeten smeken om je geld. Bij alle uitgevers!

Hans, genoeg leeggelopen. Maar dit is dus precies een van de redenen om deze blog te beginnen. Dit soort eh . . .klassiek totalitair kapitalisme, daar wilde ik juist zo min mogelijk meer aan meedoen. Geen rechtvaardig en werkend systeem. Dat wil ik niet meer. Daar wordt ik boos van.

Maar hee! Ik kan er misschien straks, met onze Rhonda, nog wel gebruik van maken, van de klassieke kanalen. Maar dan met zeer veel mate. Een deel van het publiek is namelijk nog op die manier georganiseerd. Daarna zie ik toch gewoon wel. Dank in iedere geval nog voor je input. Ik ga je op de hoogte houden hoe dit verder gaat.

En dan daarnaast pionieren. Wel zo interessant! Uw tekenaar blijkt opeens, op z’n eigen manier, ook een beetje zo’n anti-Wallstreet ninety niner.

Rhonda in Eppo?

Het moest ervan komen. Het eerste grote dilemma voor “Help me, Rhonda”, strip 2.0, is aangebroken. Nu maar eens kijken of en hoe deze prille HMR-community (dat ben jij dus) zich een beetje betrokken is gaan voelen bij deze strip en welke geluiden ik nu ga terugkrijgen. Ik ga je een dilemma voor de voeten gooien, blogmakker. Zeeeeeeeeeer benieuwd.

Toen ik een paar maanden geleden paginaatjes begon te maken, was deze "ervaren" stripjongen eigenlijk –eerlijk waar- geheel planloos. Zeer onprofessioneel, natuurlijk. Ik zou gewoon wel zien. Er zat niets anders in m’n hoofd dan de strip zelf. Ik zou leven van liefdadigheid en tussendoorklusjes. Geen deadline, geen contacten, geen contract. Er was alleen het uiterst vage idee dat op een of andere manier “het internet” het hele striplandschap zou veranderen of allang veranderd had. Dat oude strip-systemen weliswaar vermolmd waren geraakt, maar dat –heel misschien- de strip-toekomst ook al een beetje was aangebroken.

Hier liep ik over te peinzen: Als ik nou een stel potentiële lezers helemaal vanaf de start zou kunnen “betrekken” in een gloednieuw stripproject. Op een eerlijke manier. Kleinschalig, fair trade-achtig. Echt een beetje mee laten kijken, mee laten denken. In discussie gaan, keuzes beargumenteren, verantwoording afleggen. Via het internet dan een soort gemeenschap, een community, rondom zo’n strip bouwen. Hoogwaardig. Exlusief. Weet ik veel, misschien zelfs een soort privileges verstrekken (de Rhonda club), kleine oplagen speciale prentjes uitgeven (voor clubleden?). Dat soort dingen. Zou ik dan u i t e i n d e l i j k, voor zo’n strip, een soort daadwerkelijke zelfstandigheid kunnen opbouwen? Financiële zelfstandigheid ook. Die dan uiteindelijk zelfs zou kunnen leiden tot een echte, papieren (jaja) uitgave? Helemaal losgezongen van de klassieke "derden", van uitgevers en bladen? Alle met behulp van het web? Direct van maker naar lezer? Van maker 2.0 naar lezer 2.0 ?

Inmiddels zijn we een paar maanden verder, en begint het uw tekenaar al een beetje te dagen dat bovenstaande toch misschien allemaal niet zo gemakkelijk zal gaan worden, als eerst gedroomd. Ja hoor, de eerste twijfels, zucht. Leuke plaatjes uploaden slechts een beginnetje en zo'n community bouwen toch ook weer echt werk. Allemaal tijd die dus af moet van het echte tekenwerk!!! Kan een stripmaker (als ik) dit eigenlijk wel alleen? Moet ik geen hulp/samenwerking gaan zoeken? Maar vooruit, stap 1. is gezet. De productie is lekker op gang en ik heb dit weblogje. En er is dus nog iets. . .

Ik heb op de Stripdagen een gesprekje gehad met Rob van Bavel. De grote baas van Eppo. Over Rhonda. Hij had (oa hier) vanalles gezien over Rhonda en gelezen. We hebben, hangend over een ballustrade, es wat vrijblijvend gebabbeld of Rhonda niks was voor Eppo. Ik heb 'm wat meer verteld over het verhaal. Handje gegeven. Niks definitiefs afgesproken.

Okee. Deze week week Eppo aan de telefoon vanwege wat vraagjes en beeldmateriaal van de strip. Ger Apeldoorn ging een klein Eppo Variaatje schrijven over Rhonda. Wanneer ik eventueel, ALS ik het zou doen, dan zou kunnen beginnen met publiceren, en of ik wellicht, eventueel, ter introductie dan, wilde overwegen iets Rhonda-achtigs te doen voor de speciale kerst-Eppo. Weer even vaag geantwoord. Ze zouden nog terugbellen.

Nu zit ik. Ik krijg het gevoel dat ik deze week plotseling op het randje van een papieren voorpublicatie ben gekomen. Blogvriend, je snapt het, het eerste, offieciële HMR keuzemoment lijkt zich opeens, onverwacht, aan te dienen. Wat nu ? Tussenschakel Eppo erbij? Voor die schamele 150 euri per pagina weg m'n gedroomde community-exclusiviteit! Of loop ik te zeuren? Moet ik het gewoon doen?

Rhonda in de Eppo? Wat vind JIJ ervan?

Naar een IDEE van Hanco Kolk . . .

Blogvriend, ik vind dat ik het je NU dan eindelijk maar es moet vertellen. Hier op de Rhonda-blog. Dat is de plaats ervoor. Daar komt ie: onze geliefde Rhonda krijgt vanaf nu één echte vader en eh . . . een soort cyber-vader. Wees gerust, Hanco en ikzelf zijn er eerder opgelucht dan bedroefd over.  Hanco, als schrijver, komt voortaan ten opzichte van het Rhonda-project, flink wat meer op afstand.

Toen Hanco en ik vorig jaar onze Rhonda opnieuw tot leven wilden wekken, hebben we het er -volgens m'n beste herinnering- wel uitgebreid over gehad, hoor. Dat ik deze keer wilde gaan "meeschrijven". Hanco de grote lijn, de plot, de gekke wendingen, de scenes, de lokaties, de grote spanningsbogen en intrige's. Ik zou dan de regie doen, het acteren, de dialogen. Maar toch ook wat van de kleine plotjes en kleine boogjes. Hanco's scenario, in tamelijk grove penseelstreken, zou telkens verder worden "ingevuld"  en uitgewerkt door mij. En waarom niet? Over het verhaal waren we het immers roerend eens. Toch?

En we hebben het geprobeerd. Hanco aan het schrijven ik uitwerken en tekenen. Grote stukken, superleuke Kolk-scenario belandden in m'n mailbox. Links, fotootjes, doku. Ik kon aan de gang en ik ging aan de gang. . . . . . . totdat boem!

Achteraf zat het er ook wellicht wel een beetje aan te komen, hoor. We bleken gewoon niet meer dezelfde jongens van toen. Natuurijk is er in dit soort dingen nooit precies aan te wijzen wat er waar en waarom deze werkwijze dan uiteindelijk toch niet helemáál klikt, enzo. Vijftien jaar ouder is ook vijftien jaar verder natuurlijk. Pas als je aan het werk gaat, en je de ideeën begint te concretiseren merk je hoe fundamenteel verschillend je er dan soms toch nog toch tegenaan kijkt. Waar onze schrijverij elkaar ontmoette en waar het elkaar in de weg ging zitten. Affijn, we hebben het er maar eens over gehad en besloten dat ik, qua Rhonda, maar wat meer het voortouw moest gaan nemen. Ook qua schrijven.

Hier zijn we op uitgekomen. "Help me, Rhonda" wordt een graphic novel van Hans van Oudenaarden naar een IDEE van Hanco Kolk.