On-be-taal-ba-re city-promotie !!!

Ik dacht persoonlijk aan een bescheiden villaatje langs de IJssel. Zo eentje met een tuintje, een mooi uitzicht op de rivier en een beetje op loopafstand van het centrum van de stad.

Maar als dat onverhoopt niet te doen is, dan misschien eh . . . levenslang gratis eten en drinken bij de Kampense horeca? Ereburgerschap van Kampen, dan? Een vetleren medaille? Schouderklopje van de wethouder?

Het komende augustusnummer van het Duitse stripblad ZACK trapt af met de eerste tien pagina's voorpublicatie van Rhonda 2. Als cover kozen de Duitse vrienden een bewerking van de plaat die ik vorig jaar maakte voor het Kampens stripspektakel. Op de achtergrond van onze Rhonda hier niet de skyline van Chicago, maar wat landmarks van de Kamper binnenstad.
Het mooie Kampen gaat dus binnenkort in alle Duitse kiosken, sigarenwinkels, tijdschriftboertjes en supermarkten de Duitse consument tegemoet schitteren ! Stadspromotie voor deze pittoreske Hanzestad door heel Duitsland! Kom op Overijssels bedrijfsleven ! Ik laat me verrassen door uw gulheid !

De soundtrack van een stripboek

De laatste weken opeens weer veel muziek tijdens het tekenen in de Vano-Rhonda stripstudio. De soundtrack van Rhonda, zeg maar.

Traditioneel staat hier altijd heeeeel zachtjes NPO Radio 1 aan tijdens het stripwerk. Gebabbel in de verte en een constante dreutel van actualiteiten op de achtergrond. Het beetje kinderlijke nivo van de discussies en analyses van deze zender blijft natuurlijk wel wat hinderlijk, maar ik luister gelukkig toch altijd maar half.

Maar nu opeens de laatste weken weer met muziek dus. Hier de VANO playlist van de laatste tijd met daarbij details van inktwerk dat ik tijdens het afspelen van onderstaande muziek maakte.

Bestaat het dat er dan iets doorsijpelt van deze muziek naar m'n werk? Juist inkten is immers een abstract spelletje, een soort dansje, met boogjes, vlakjes, ritme en de constante motoriek van dat natte kwastje. Niet zozeer WAT je tekent, maar HOE je tekent, dus. Je kunt je voorstellen dat nivo, intensiteit en kwaliteit van omgevingsgeluid daarop invloed heeft.

Kijkend naar deze VANO-lijst? Melancholie? Harmonie? Verstilling? Tragiek? Of toch gewoon fijne melodieuze, impuls-arme werkmuziek? Of zit alles vantevoren eigenlijk al ingebakken in de samenstelling van zo'n lijst?  Samensteller en tekenaar zijn immers dezelfde. Wat de tekenaar in muziek zoekt, stopt ie ook in dat werk.

Misschien moet iemand anders m'n playlist dan een keer maken. Oostblok-disco ! Volendam ! Renaissance ! Skandinavische hardrock en oldskool techno! Kijken wat dát met het delicate VANO lijnenspel doet!

PS: Als je Spotify hebt en de lijst even wil afspelen, tik even "Hans van Oudenaarden" in het zoekvakje linksboven. Ik heb de playlist openbaar gemaakt en "Rhonda" genoemd.

Schrijven

Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal gewoon  jan-boerenfluitjes-psychologie, het schrijven van fictie.
Zorg voor een "soort van mee-identificeerbaar" setje karakters, breng die lui in "problemen" en laat ze het tenslotte uiteindelijk weer "soort van" oplossen.  In al z'n oneindige variatie  ligt dit stramien, zo'n soort queeste, zo'n leerweg, naar probleemoplossing door die interessante protagonist, ten grondslag aan bijna alle literatuur. Of het gaat om rechttoe rechtaan avontuur of een diep doorvoeld drama, de formule voor "het goede verhaal" is ouder dan wijzelf. We zijn er dol op, wij mensen, op een goed verhaal.
Maar  . . . dan moet het natuurlijk wel kundig gedaan worden.

Hoewel inmiddels al een respectabel aantal jaren tekenaar,  de strip Rhonda was het eerste grote project waar uw blogschrijver es helemaal alleen eindverantwoordelijkheid wilde nemen. Voor  scenario, de thematiek, de sfeer, voor alles. In dit project wilde ik geen scenarist om mee te werken en achter te schuilen.  Ik wilde es alleen aan het stuur. Laat ik je vertellen, bloglezer, bij tijd en wijle een intimiderende verantwoordelijkheid, hoor.

Natuurlijk is de vrijheid geweldig. Niemand om mee rekening te houden, behalve de lezer.
Ik zie mezelf allerlei dingen doen met dit medium waar op een of andere manier nog niet eerder aan toekwam. Ik gebruik Rhonda's "monologue interieur" bijvoorbeeld telkens om een tweede verhaal-laag aan te brengen. Extra informatie over Rhonda's verleden, twijfels, over haar denkwereld. Dingen die je niet meteen uit de handeling opmaakt.
Ik ben ook heel erg bezig gegaan met de mogelijkheden van het "acteren" in strip. En niet alleen in actie-scenes.  Ik laat beladen gesprekken soms pagina's doorgaan. Ik gebruik telkens heel bewust lichaamstaal bij m'n acteurs. Wegkijken, confronteren, intimideren, inzoomen op spanningen tussen mensen en op de emotie. Erg interessant om te doen, dat soort dingen. Ik laat vaak expres stiltes vallen in de handeling en de papieren camera het werk doen. Vul het hier zelf maar even in, lezer. Allemaal erg spannend.

Maar met alle vrijheden komen natuurlijk natuurlijk ook de twijfels. Soms schrik ik er 's nachts van wakker:
"Gaan ze dit eigenlijk allemaal wel snappen, de lezers ? Al die ein-de-lo-ze verspreide brokjes informatie? Is het nog wel te volgen op die manier? Ga ik te ver met dat bloot? Met zo'n getraumatiseerde hoofdpersoon? Is zo'n zoektocht van zo'n meisje naar z i c h z e l f wel interessant genoeg voor de klassieke striplezers? Identiteitsdiefstal? Persoonsverwisseling? Zijn dat eigenlijk wel stripthema's? Moet er niet gewoon veel meer actie in? Is dit allemaal nog wel Eppo-materiaal?"

Gelukkig slaap ik daarna altijd meteen weer verder, hoor. Het is niet anders. Het is nou eenmaal dit aan het worden, de Rhonda strip. Het groeit onder m'n handen kennelijk deze kant op. Ik ben, op een rare manier, ook een soort toeschouwer bij dit proces. Stripmaken als avontuur op zichzelf, als een soort schrijvers-queeste voor de auteur.