Blogvriend, eigenlijk heb ik vandaag het meest zin om een vlammend, politiek betoog te schrijven over de doodgriezelige situatie waarin slechte, hebzuchtige, kortzichtige roofridders en parasieten ons land aan het brengen zijn. Ik heb zin in stevige, katastrofale terminologie.
Over hoe het grootbedrijf en de financiele wereld ons land stilletjes aan het overnemen zijn, over hoe onze gekozen vertegenwoordigers een soeverein land hebben verpatst, en nu schaamteloos hand-en-spandiensten verrichten voor het grootkapitaal. Bezig zijn onze democratie uit te hollen. En hoe grimmig en openlijk de na-oorlogse verdelingsverschuiving van de rijkdom door de woordvoerders van de ongrijpbare bovenklasse wordt verdedigd. Fuck voedselbanken. Fuck werkeloosheid. Fuck schuldenlast. Fuck gelijke kansen. Fuck Piketty. Alles, alles, alles voor ons!
En over hoe de voedingsindustrie en de entertainment-industrie de mensen daarnvoor suf en permanent afgeleid houden. Voorkomen dat er onrust komt. Voorkomen dat de onderklasse zich wellicht gaat organiseren.
En hoe het toch komt dat wij Nederlanders, met uitzondering van een of twee periodes in de geschiedenis, zo "nederig" van aard zijn. Waarom juist Nederlanders laten zich zo graag laten wijsmaken dat wanhoop je creatief maakt, dat de mensen die het nog slechter hebben je vijand zijn, dat je je moet voegen in de industriele mal. Daarbij komt dat Nederlanders zich nauwelijks organiseren, ze staken nooit, laten zich extreem gemakkelijk tegen elkaar uitspelen. Mijn conclusie is onvermijdelijk. Wij Nederlanders bukken graag.
Waarbij ikzelf, met mijn werk, in die maffe "entertainment industrie" dan natuurlijk ook nog mijn eigen piepkleine rolletje speel. . . zucht.
Maar goed, voor politiek is dit blog natuurlijk niet het platform. Nog even een beetje laten zien dan maar, hoe die grappige commission, waar ik het eerder over heb gehad, uiteindelijk uitpakte.
Die grote plaat met diverse Vano characters en dat spectaculaire zeilschip, weet je nog?
Arie, Jan en Bob natuurlijk.
Sfeervol decortje.
En natuurlijk de geheimzinnige Rhonda . . .
Zucht. Nog steeds een zorgelijke bui. Misschien moet ik maar even snel wat geraffineerde suiker eten en de TV aanzetten. Even m'n hersens op gemiddeld Nederlands peil terugbrengen.
