Stil zitten!!!

De moeilijkste tekeningen zijn de tekeningen waarin weinig gebeurt. Waarin in alle rust wat moet worden gebabbeld. Geen grote gebaren, geen rondvliegende lichaamsdelen om je als tekenaar heerlijk achter te verschuilen.

Geloof me, blogvriend, normaal geproportioneerde mensen die er een beetje geloofwaardig bij zitten en wat praten, dat kan nog een hele tekentechnische opgave zijn! Vooruit, misschien kan een opgeheven handje ("neenee, geen koffie meer") of een nonchalante pose tegen de schoorsteen (standbeen, speelbeen) nog net, maar m'n grootste zorg  in dit soort platen is vaak ervoor te zorgen dat niemand in het decor"zweeft" of raar diep in z'n stoel zakt.

Helemaal doodstil krijg deze tekenaar het trouwens nooit, hoor. Een scheef schoudertje, een iets gedraaide wervelkolom. In de meeste van mijn platen sluipt altijd wel een beetje "spanning".

Die "praatplaten" zijn trouwens wel fijne momenten in het verhaal om wat extra informatie over de lezer uit te storten. Zoals gezegd, behalve het "nivo 1" avonturenverhaal, zou de Rhonda-trilogie immers ook best een beetje  "VANO"-maatschappij-zorg kunnen gaan doorlekken! Haha!

Net trouwens wat artikeltjes gelezen over Thomas Piketty's baanbrekende boek over de zorgwekkend toenemende vermogensongelijkheid in de wereld: “Capital in the Twenty-first Century”.
Een grondig uitgewerkt wetenschappelijk werkstuk met de onvermijdelijke conclusie dat  de superrijken onze democratie uiteindelijk zullen verwoesten. Moet eigenlijk iedereen lezen, dat boek.

Even denken! Kan ik dát er nou niet op een of andere manier infietsen?

Op de motor met Dutch.

Weer even een detailkiekje uit Rhonda deel 2. De jonge, net afgestudeerde beatnik Hollywood-psychiater, David-Dutch-Bernstein komt op pagina 7 eens informeren hoe het eigenlijk staat met de gezondheid van onze Rhonda. . . eh Dana Dane. Hier staat ie dan, Rhonda's komende love-interest (jazeker), aan de poort van Dana's landgoed.

Ik heb deze hippe Dutch, met z'n leren regenjasje, jeans en halfhoge beatle laarsjes, maar es gezet op een oude, customized Harley Davidson WLA. Zo'n afgedankte WO 2 legerfiets, zonder buddyseat (arme Rhonda). Beetje gesmokkeld met de verhouding mens-machine natuurlijk, zodat die fiets lekker stevig oogt.

Dat zoeken naar doku kan soms bijna verslavend zijn. Daar kan ik soms niet mee ophouden. Die overvloed! Je weet nooit of er misschien verderop een nóg kekker fotootje tevoorschijn komt.

(fotootjes zonder bronvermelding, maar allemaal met de originele naam, dus hopelijk voor geinteresseerden daarmee te traceren)

Is Rhonda links?

Blogvriend, er is veel veranderd aangaande de traditionele, spreekwoordelijke, intellectuele en emotionele ondiepte van stripcharacters. Hoewel het lezers en makers niet deerde, "stripfiguur" was in veel kringen altijd een beetje een scheldwoord. Een manier om aan te geven dat een personage in een film of in een boek een beetje van karton leek. Strip stond voor goedkoop, onecht, mechanisch, ongeloofwaardig.

Je weet er alles van blogvriend, die tijd ligt achter ons. Grote stappen zijn gezet. Papieren acteurs in beeldverhalen mogen tegenwoordig, net als de personages in film en roman, worstelen met zichzelf. Het moderne stripfiguur maakt ontwikkelingen door en moet/mag gedurende z'n queeste peinzen  over zichzelf, z'n lotgevallen en daarmee de wereld om hen heen. De moderne strip-protagonist heeft een . . . wereldbeeld.

En gezien het fictieve karakter van het medium, heb je het dan eigenlijk over de opvattingen van de schrijver/tekenaar. Het is niet anders. Zonder het te kunnen helpen, lekt de maker van een strip in z'n werk immers door alles heen. Nu ik  bij Rhonda de stap gezet heb tekenwerk EN scenario te verzorgen, moet ik me ervan bewust zijn dat de volledige wereldbeschouwing van al die figuurtjes, iets over mij vertellen. Blogvriend, Rhonda, dat ben ik.

Hmmm. Het zou me opeens niet verbazen als Rhonda in de loop van het verhaal een tamelijk links-radicale neo-liberalen-vreter zou blijken te zijn.  Bankier/politicus/manager ? Uitkijken voor die Rhonda!